เรื่องเล่าแบบ first-person narrative (ส่วนตัวมองว่า สไตล์นี้คือทางของโอตสึอิจิ) ของเด็ก ป. 5 ชื่อมาซาโอะ ผู้ถูกคุณครูประจำชั้น abuse ให้กลายเป็นชนชั้นล่างในห้อง ใช้เป็นเครื่องมือในการควบคุมนักเรียนคนอื่น เพราะอยากให้ภาพของห้องที่คนอื่นมองเข้ามาดูดี มาซาโอะจึงกลายเป็นผู้ทำผิดในทุกกรณี นักเรียนทุกคนได้การบ้านเพิ่มเพราะมาซาโอะ มาซาโอะจะเป็นคนถูกด่าถ้าเพื่อนในห้องไม่ตั้งใจเรียน จนไม่มีใครคุยกับมาซาโอะ ครึ่งแรกนี้โอตสึอิจิบรรยายภาพความคิด ความกลัว ความอ่อนไหวของเด็กได้อย่างหดหู่ เศร้าหมอง การวิจารณ์อิทธิพลของ peer pressure ก็น่าประทับใจ กระทั่งมาซาโอะมองเห็นเด็กชายผิวสีฟ้าหน้าตาน่ากลัวชื่ออาโอะ และอาโอะเสนอให้เขาฆ่าครู (ข้อสังเกต นิยายของโอตสึอิจิส่วนใหญ่จะมี magical elements และเราจะมองอาโอะว่าเป็น magical element อันหนึ่งอันนั้นก็ได้ แต่สำหรับเรื่องนี้ ก็สามารถตีความอาโอะว่าเป็นอีก personality หนึ่งของมาซาโอะได้เช่นกัน) สำหรับเนื้อเรื่องครึ่งหลังนี่ demon ในตัวเชียร์ให้น้องฆ่าครูบ่อยพอสมควร (ไม่รู้ว่าคนอื่นอ่านแล้วจะเป็นเหมือนกันไหม) ถ้าเป็นหนังสยองขวัญแนวฆาตกรโรคจิตสรรหาวิธีฆ่าแบบสร้างสรรค์และอาระวาดอย่างไร้เหตุผล แล้วจบด้วยนางเอกแบ้ว ๆ ใส ๆ ที่ถูกกระทำมาทั้งเรื่องฆ่าตัวร้ายอย่างโหดเหี้ยม ความโหดเหี้ยมนั้นจะถูก justified ด้วยความชั่วร้ายหรือวิปริตที่คนร้ายกระทำในตอนต้นเรื่อง แน่นอน fallacy ... Two wrongs don't make a right. แต่คนดูเห็นเลือดของมันแล้วสบายใจ ... สิ่งที่น่าสนใจอีกอย่างคือ เนื้อเรื่องครึ่งหลังสามารถพัฒนาได้หลากหลาย ทำให้เดาตอนจบยาก