สปอยล์นะฮะ เอาเป็นว่าเบ็ดเสร็จแล้วชอบ ถึงแม้ไม่ค่อยชอบสีลิปสติกที่ทาปากนักแสดง แอ๊คติ้งที่หลายฉากออกจะฝืน ๆ กับลอจิกที่งง ๆ มึน ๆ ทำไมผีชอบทำเสียงกระเส่าราวกำลังถูกเล้าโลม ไฟดับแล้วหมอบลงต่ำนี่แปลว่าอะไร แผ่นดินไหว ไฟไหม้ด้วยเหรอ ป้าเจอเด็กรุ่นลูกอ้างว่าเป็นเพื่อนเก่า นอกจากนางจะตั้งสติได้ดีเยี่ยมประหนึ่ง time travel เป็น law of physics of everyday life แล้วยังจะไปดราม่าใส่เขาได้อีก เราเปลื้องจุดที่น่าหงุดหงิดใจที่พาลจะทำให้หัวเราะออกมาระหว่างดูเหล่านี้ไป แล้วพบว่าสยามสแควร์เป็นหนังไซไฟกลุ่มที่อยากทำอะไรบางอย่างเพื่อเปลี่ยน timeline ในคราบหนังผี ที่ไม่มีผีสักตัว นอกจาก meme โง่ ๆ ตัวหนึ่งที่อยากอยู่รอด นางเข้านิยามของ meme ในแง่ที่เป็น instructions สำหรับการแสดงออกมาเป็นพฤติกรรม เวลาเท่านั้นเท่านี้ ให้ปิดตา เข้าไปในห้อง เก้าอี้ตัวที่สองแถวแรก แล้วจะได้ xxx แน่นอน meme ไม่ใช่ น้องนิด (ซึ่งเป็นเพียงหนึ่งใน replicating machinery ที่ตอนหลังกลับใจทำตัวเป็นบุคคลสำคัญในฐานะ selective environment ต่อการอยู่รอดของ meme)
มาถึงตอนจบ เราไม่ค่อยชอบความน้ำเน่าแบบนี้นัก มันง่ายไป อันที่จริงให้เน่าตามสไตล์ไซไฟคลาสสิกที่ผลลัพธ์จากการเปลี่ยนอดีตกระทบกระเทือนปัจจุบันให้มากกว่านั้นจะทำให้คนดูร้องว้าวมากกว่า หลังจากที่นิด (เรามโนให้ว่าช่วงที่ไฟดับเมื่อสามสิบปีก่อน ในห้องน้ำของนางเกิดหลุมดำทำให้เวลาในห้องน้ำเดินไปอย่างเชื่อช้าด้วยอัตราสลบหนึ่งตื่นเท่ากับสามสิบปี แล้วจู่ ๆ มันก็หายไปเอง ... ถ้าจะมีผีสักตัวในเรื่อง ก็อีหลุมดำนี่แหละ) กลับไปสู่ช่วงเวลาของนาง เหตุการณ์สืบค้นหาผีและอื่น ๆ ที่เป็น consequence จากการหายตัวไปของนิดก็ไม่สมควรเกิด น้องภีมก็ไม่ควรอยู่ ร.พ. (อย่างน้อยก็ด้วยเหตุเดียวกับก่อนเปลี่ยน timeline) เช้าวันถัดมา ภีมกับเมย์ก็เดินสวนกัน ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ
ส่งเสียงเชียร์ให้เด็ก ๆ น่ารัก