สงสารตี๋น้อย Zhang Xiao Wu (Xiao Li Yuan) จัง ผมหยิบหนังแผ่นนี่ใส่เครื่องดูแบบไร้ความรู้ใด ๆ นอกจากปกที่เห็นตัวเลข 4:30 กับตี๋น้อยตี๋ใหญ่นอนไขว้ทิศกัน ตอนแรกก็คิดว่าหนังเกย์ฮ่องกง (ไม่รู้ภาษาจีน แยกแมนดาริน กวางตุ้งอะไรพวกนี้ไม่ออกครับ) พอดูถึงตอนตี๋ใหญ่ซึ่งแกเป็นเกาหลีไปซื้อไอติมจึงรู้ว่าเป็นหนังสิงคโปร์ เพราะตาลุงคนขายบอกว่าไอติมสิงคโปร์อร่อยกว่าใคร ต่อมา หนังจบจึงรู้ว่าไม่ใช่หนังเกย์ เราไม่ทราบว่าแม่ของ Xiao Wu ไปทำธุระอะไร ทิ้งให้แกต้องอยู่ลำพังกับคุณพี่ตี๋ใหญ่เกาหลีที่คาดว่าเป็นผู้เช่าบ้าน คุยกันก็ไม่รู้เรื่อง แถมพี่เกาหลีก็หดหู่ หม่นหมอง นั่งร้องไห้บ้าง เมาบ้าง คิดฆ่าตัวตายบ้าง ปล่อยให้อยู่กับคนแบบนี้น่ากลัวกว่าอยู่คนเดียวอีกนะ หนังนำเสนอเรื่องเล่าของคนเหงาสองคนต่างวัยที่โคจรมาพบกัน ในใจของ Xiao Wu ไม่มีใคร แกคงคิดยึดพี่เกาหลีไว้เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่เชื่อมโยงกับโลกภายนอก หนังใช้ภาษาพูดถึง 3 ภาษา จีน อังกฤษ เกาหลี แต่ภาษาพูดในหนังกลับไม่ใช่สื่อหลักที่หนังใช้เป็นช่องทางถ่ายทอดสาร ภาษาที่ 4 มิใช่ภาษาพูดหากแต่เป็นภาษากายที่ทำให้คุณรู้สึกสงสารเด็กคนนี้จับใจ
เวลาตี 4 ครึ่ง คือ เวลาที่ Xiao Wu แอบย่องเข้าไปค้นข้าวของในห้องของตี๋เกาหลี หาสิ่งโน้นสิ่งนี่มาบันทึกไว้ในหนังสือเก่า ๆ (หนังสือที่คุณเห็นในปกหนัง) ถึงเรื่องราวของเขาซึ่งเป็นเพียงคนเดียวที่ Xiao Wu รู้จัก