บทละคร 2 องก์โดย Reginald Rose คณะลูกขุนทั้ง 12 คนต้องให้คำตัดสินต่อคดีฆาตกรรมบิดาตนเองด้วยมีด switch ของวัยรุ่นชายอายุ 16 ปี ผู้มีประวัติแม่ตาย (ตอน 9 ขวบ) และถูกบิดาทำร้ายมาตั้งแต่เด็ก (ยกเว้นช่วงที่บิดาติดคุก) หลักฐานคือมีด แต่ไม่พบรอยนิ้วมือ พยานคือผู้หญิงฝั่งตรงข้ามถนนที่อ้างว่าเห็นเขาฆ่าพ่อ กับชายชราชั้นล่างผู้อ้างว่าได้ยินเสียงคนทะเลาะ ได้ยินเสียงเด็กชายตะโกนว่าจะฆ่าพอ ได้ยินเสียงคนล้ม และเห็นเด็กวิ่งหนีออกนอกบ้าน เหตุการณ์แวดล้อม เด็กชายซื้อมีดและอ้างว่ามีดหล่นหายเพราะรูในกระเป๋า เด็กชายอ้างว่าช่วงเวลาฆาตกรรมดังกล่าวตัวเองดูหนัง แต่กลับให้รายละเอียดเกี่ยวกับหนังแก่ตำรวจไม่ได้เลย
ผลโหวตรอบแรก ลูกขุนให้ผิด 11:1 โดยมีลูกขุนคนที่ 8 ตั้งข้อสงสัยและให้เหตุผลเพื่อชักจูงลูกขุนคนอื่น ๆ กระทั่งเสียงโหวตให้ผิดเป็น 3:9 ผมชอบประโยคที่ลูกขุนคนนี้พูดตอนหนึ่งในองก์สอง
"... Because I don't really know what the truth is. No one ever will, I suppose. Nine of us now seem to feel that the defendant is innocent, but we're just gambling on probabilities. We may be wrong. We may be trying to return a guilty man to the community. No one can really know. But we have a reasonable doubt, and this is a safeguard that has enormous value in our system. No jury can declare a man guilty unless it's true. We nine can't understand how you three are still so sure. Maybe you can tell us."
อยากทราบตอนจบเป็นอย่างไร หามาอ่านกันครับ (หรือถ้าอ่านแล้วอยากชมแบบภาพบ้าง ก็มีหนังปี 1957 ได้ออสการ์ไป 3 ตัว) เป็นบทละครที่อ่านสนุก บทพูดทรงพลัง และวางจังหวะของเรื่องได้อย่างชาญฉลาด