เราว่า Stephen King กับ hardboiled fiction ไม่ใช่คู่ที่จะชวนให้นึกถึงด้วยกันในแวบแรก แต่ถ้าเป็นคิงคู่กับ horror, science fiction หรืออะไรที่ supernatural นะใช่ เขามาพร้อมกับไอเดียสุดบรรเจิดเสมอ ฉะนั้น ถือว่ามิสเตอร์เมอร์เซเดสฉีกออกไปมาก เรื่องนี้เป็นนิยายนักสืบไล่ล่าคนร้ายโรคจิตที่ดูเหมือนธรรมดา ๆ แต่อ่านได้อย่างเพลิดเพลินเหลือเกิน ลากยาวไปจนเช้าโน่นแหละ หนึ่งผู้ร้ายกับแก๊งพระเอก ทั้งสองฝ่ายมีจุดแข็งจุดอ่อนที่สมน้ำสมเนื้อ มีโชคดีโชคร้ายสลับ ๆ กัน อันที่จริงถ้าเปรียบเทียบตัวร้ายของเรื่องคือเบรดี้ กับตัวร้ายอื่น ๆ ของคิง แน่นอนว่ามีตัวเลว ๆ กว่าน้องเบรดี้เยอะ แต่ความหวั่นไหวง่ายบวกกับลักษณะอะไรหลาย ๆ อย่างของเขาทำให้รู้สึกว่ามีอะไรน่ากลัวสำหรับเรา เพราะรู้สึกว่าเส้นที่กั้นระหว่างเบรดี้กับคนธรรมดาดูเหมือนจะบางมาก หรือแทบไม่มี เมื่อเทียบกับเส้นกั้นของตัวร้ายจากเรื่องอื่น ๆ พูดอีกอย่างว่า โอกาสที่เราจะเดินออกจากบ้านแล้วเจอกับเบรดี้มากกว่าโอกาสเจอ Pennywise, Kurt Barlow, Angdre Linoge (แหงล่ะ ตัวอย่างสุดโต่ง :P) หรือแม้กระทั่ง Annie Wilkes
สนุก วางไม่ลงตั้งแต่สิบหน้าแรก