อ่านจบแล้วเหมือนถูกปล่อยกลางป่า ย้อนรอยกลับไม่ได้ มองหาเศษขนมปังไม่เจอ จะไปต่อก็ไม่ถูก อาจเพราะเราไม่เข้าใจความสุข ความสมปรารถนาของผู้ที่ถูกสั่ง ถูกกระทำ ในรูปแบบของความรักที่คงมีบางคนตราหน้าว่าวิตถาร เมื่อตัดสินจากการท่องโลกของ Ogawa ผ่านนิยาย 3 เล่มที่เคยอ่าน (Hotel Iris, Revenge กับ The Diving Pool) (บล็อกนี้เขียนวันที่ 9 ตุลาคม 2558) จุดแข็งที่เคยพูดเกี่ยวกับวิธีที่เธอบรรยายเรื่องดาร์ก ๆ นับว่าแกร่งเหลือเกิน แม้แต่กับโครงเรื่องที่เราไม่คิดว่าตัวเองจะชอบอย่างเด็กหญิงทำงานในโรงแรมเล็ก ๆ เมืองติดชายทะเล ผู้ตกหลุมรักเสียงที่มีอำนาจของชายวัยกลางคนขณะเขากำลังทะเลาะกับโสภิณี จนแสวงหาเพื่อให้ได้มาถึงการถูกสั่ง สัมผัสรสความเจ็บปวดและสุขสมใจในเวลาเดียวกัน เราก็ยังถูกดูดเข้าไปอยู่ในโลกนั้นได้อย่างน่าพิศวงและไม่อึดอัดขัดเขิน สำหรับเรา พลังของ Hotel Iris ไม่ได้อยู่ที่การเชิญชวนคนอ่านมาเป็นมาโซคิสต์ หรือแม้แต่จะช่วยให้เกิดความเข้าใจอะไร คุณก็ยังคงไม่เข้าใจนั่นแหละครับ
เพียงแค่จุดที่คุณยืนอยู่อาจสั่นคลอน