หลังจากนี้คงฟังโหมโรงอุปรากร Tristan und Isolde โดยไม่นึกถึงหรือไม่ถูกหลอกหลอนด้วยใบหน้าของ Kristen Dunst กับ Charlotte Gainsbourg รวมถึงไอ้ดาวเคราะห์ยักษ์ Melancholia ไม่ได้แล้วล่ะ Melancholia สอนให้รู้ว่า บางครั้ง คนที่เป็นโรคซึมเศร้า (major depressive disorder) ก็สามารถรับมือกับสถานการณ์กดดันรุนแรงได้ดีกว่าคนทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเหตุการณ์ที่โคตรจะรุนแรงอย่างโลกแตก! สำหรับผม นักแสดงหลักทุกคนในหนังของ Lars von Trier เรื่องนี้ถ่ายทอดตัวตนของตัวละครออกมาได้อย่างไร้ที่ติ แม้แต่ตัวที่โผล่มาสั้น ๆ อย่าง Dexter กับ Gaby คุณพ่อผู้รักสนุกกับคุณแม่ที่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ (หล่อนเป็นพวก egoism) ซึ่งรับบทโดย John Hurt กับ Charlotte Rampling ก็สุดยอด มีหลายคนวิจารณ์ว่าหนังน่าเบื่อ รวมถึงนายแบรดชอว์ใน The Guardian ผมยังไม่ทันได้เกิดอารมณ์เบื่อ The Magic Cave ก็สร้างเสร็จซะแล้ว และนั่งอกสั่นขวัญแขวนกับชะตากรรมของคนเหล่านั้น ดื่มด่ำน้ำเสียงเย้ยหยันที่มีต่อคนปกติธรรมดา ต่อทางออกของนักวิทยาศาสตร์ที่มากด้วยเหตุผล นี่กำลังวาดภาพในใจเห็น von Trier ชูแก้วแชมเปญขึ้นมา แล้วพูดเบา ๆ ว่า "แด่ชัยชนะของคนซึมเศร้า"
