ผมพยายามจะเขียนออกมานะ แต่ยังนึกหาวิธีเชื่อมคำเหล่านี้เข้าด้วยกันให้ดีไม่ได้ อำมหิต โดดเดี่ยว อ่อนไหว งดงาม เรียบง่าย เรื่องสั้นหรือนิยายขนาดสั้นทั้ง 3 เรื่องมีตัวร่วมประการหนึ่งคือ ตัวเอกเป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ เปลี่ยวเหงาและโดดเดี่ยว โลกของพวกเธอไม่ได้ใหญ่โตอะไร มีขนาดไม่เกินร่างกายของเด็กชายมัธยมปลายขณะพุ่งลงน้ำใน The Diving Pool หรือการกินกับการตั้งท้องของพี่สาวใน Pregnancy Diary หรือหอเก่ากับลูกพี่ลูกน้องหนุ่มซึ่งเพิ่งเข้ามหาลัยใน Dormitory นอกจากโลกที่เล็กจนน่าอัศจรรย์ชนิดที่มีแต่คนหมกมุ่นเท่านั้นจะสามารถอาศัยอยู่ได้ดังกล่าวแล้ว พวกเธอไม่แยแสที่จะปกปิดด้านมืดในจิตใจ ผมไม่ได้หมายถึงด้านมืดที่ถูกขยายให้ดูรุนแรงอย่างงานของ Ryu Muramaki นะฮะ ทำให้งานชิ้นนี้ของ Yoko Okawa มีเสน่ห์ในอีกแบบหนึ่ง ทั้งไม่ซ่อนและไม่แสดงออกมา ยังมีข้อสังเกตอีกอย่างเกี่ยวกับลักษณะของด้านมืดในงานของเธอคือ ถึงแม้พฤติกรรมของตัวละครจะถึงขั้นหมกมุ่น แต่ขณะเดียวกันทั้งหมดก็เป็นพฤติกรรมที่ไม่เชิงว่าจะหวังผลเสียทีเดียว เราจึงค่อนข้างมั่นใจว่าความเกลียด โกรธแค้น อาฆาต ฯลฯ เหล่านั้นไม่ใช่แรงผลักดัน ทำไม ก็เพราะมันยากมากนะสิครับที่จะนึกภาพว่า คุณเกลียดคนคนหนึ่งและอยากทำร้ายคนคนนั้นในระดับหวังผลด้วยวิธีทำแยมผลไม้ที่เขาชอบให้เขากินแล้วภาวนาขอให้ผลไม้ที่เอามาทำแยมนั้นส่งผลกระทบแย่ ๆ บางอย่างในระดับพันธุกรรมต่อร่างกายของมัน ผมคิดว่า Ogawa เขียนถึงเรื่องของคนที่กำลังถูกความเหงากัดกิน