นิยายเรื่องแรกของ Ira Levin ที่เคยอ่านเมื่อนานมาเป็นฉบับแปลของ The Stepford Wives เมืองนี้มีความลับ ชอบมากกว่าหนัง หนังก็ชอบนะ ชอบนิโคล คิดแมน สำหรับ Rosemary's Baby เรารู้จุดจบทั้งจากหนังและมินิซีรีส์ที่ย้ายเหตุการณ์จากนิวยอร์กไปฝรั่งเศสก่อนเริ่มอ่าน ก็ทำใจเตรียมไว้หน่อยว่าอาจจะไม่ตื่นเต้นเท่าคนอ่านเมื่อ 50 ปีก่อน (ผมถือว่าคุณก็รู้เหมือนกัน) หลายตอนที่คนรอบข้างโรยื่นมิตรไมตรีให้ เราก็ได้ยินเสียงค้านในใจ อย่ามาหลอกกันเลย ทั้งนี้เพราะรู้อยู่ว่าเรื่องจบยังไง พอลองหยุดคิดสมมุติว่าถ้าไม่รู้ล่ะ ประทับใจครับ งานของ Levin ดึงดูด และสร้างตัวละครโรสแมรีที่หลอกล่อคนอ่านให้ตีความได้ทั้ง 2 ฝั่งอย่างสมดุล ก่อนที่เรื่องจะเฉลยตอนท้าย เราฟันธงลงไปว่าเพื่อนบ้านกับผัวของเธอเป็นแก๊งแม่มดพ่อมดบูชาซาตาน หรือโรสแมรีวิตกจริตไปเองแทบไม่ได้เลย ในบทสุดท้าย สะดุดหยุดคิดกับประโยคหนึ่ง Levin บรรยายความคิดของโรขณะจ้องมอง Andrew (ตอนเถียงแก๊งแม่มดเรื่องชื่อลูกระหว่าง Andrew กับ Adrian นี่เราขำนะ และชอบลักษณะยกได้วางได้ของชาวแก๊ง แสดงให้เห็นว่า Rosemary's Baby มีความเป็นการเมืองสูง ... หลังจากอ่านนิยายจบเมื่อ 3 วันก่อน เพิ่งพลิกอ่านบทนำของ Chuck Palahniuk เมื่อครู่ แกก็พูดถึงมุมมองด้านการเมืองในนิยายเหมือนกัน เสียดายพูดถึงแบบรวบรัดไปสักหน่อย) ถึงแม้พ่อของเขาจะเป็นซาตาน แต่แม่เป็นคนไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอเลี้ยงลูก เธอจะเปลี่ยนแปลงความชั่วร้ายในตัว Andrew ได้ไหม (จะเหมือนอดัม แซนด์เลอร์ ใน Little Nicky รึเปล่า ... อาจจะไม่เสียทีเดียว เพราะในเรื่องนั้นรีส วิทเธอร์สปูน เป็นนางฟ้า) ทุกคนน่าจะเคยผ่านคำถามประเภทคนเรามี free will มั้ย ตอนนี้เราเหมือนจะได้ยิน Levin ตั้งคำถาม ลูกชายซาตานมี free will มั้ย โตขึ้นมาแล้วอยากเป็นคนดีอะไรแบบนี้ แล้วย้อนมองอีกด้าน บุตรของพระเจ้าล่ะ หนังสือฉบับพิมพ์ของ Corsair มีบทนำของ Palahniuk สี่หน้า และมีข้อสังเกตที่น่าสนใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการย้ายพื้นที่เกิดเหตุการณ์จากนอกบ้านมาเป็นในบ้าน การต่อสู้ไม่ใช่กับปิศาจตัวหนึ่ง แต่กับทุกคนรอบตัวที่เป็นปิศาจ